po 30-tce

kasia_imig

[...]

kasia_imig

[...]

kasia_imig

[...]

Pochodzenie O-Ren Ishii

paj

Pochodzenie O-Ren Ishii

kasia_imig

[...]

kasia_imig

[...]

paj

Nikt

A MISIE wydaje, iż rozumiem Paj. Jeśli zrozumiałem opacznie, to proszę o sprostowanie.

„Bycie w sieci” jest niczym pozostawanie w podróży, gdy przez krótki czas obracamy się między ludźmi, których nigdy potem już nie spotkamy, pozwalamy sobie ukazać znacznie więcej prawdy o nas, aniżeli to mądre i przyzwoite. Jest w tym coś magicznego, to czas magiczny. Więcej prawdy. Prawdy - tej, którą znamy, i tej, której nie znamy. To czas magiczny; ile nas znają, tym jesteśmy.
„Bycie w sieci” i podróż jest jak gra, zawsze towarzyszy jej korzyść albo strata, i to zwykle z nieoczekiwanej strony.
„Bycie w sieci” i podróż - taki czas - wymienia się anegdoty, opowiada się sobie nawzajem historie życia - cóż innego?
Pamiętać jedynie należy, że nasze kłamstwa więcej o nas zdradzają niż prawda najprawdziwsza. Kiedy mówisz o sobie prawdę - prawda to jest to, co Ci się rzeczywiście przydarzyło: Twój wycinek historii świata. Przecież nie masz, nie miałaś/eś nad nim żadnej kontroli, nie wybrałaś/eś miejsca swych narodzin, nie wybrałaś/eś sobie rodziców, nie miałaś/eś wpływu na to, jak Cię wychowają, nie wybrałaś/eś swojego życia; sytuacje, w jakich cię stawiało, nie były Twojej kreacji, ludzie, z którymi musiałaś/eś się zadawać, nie byli tworami Twego umysłu i nie dawałaś/eś przyzwolenia na szczęścia i nieszczęścia, jakie stały się Twoim udziałem. Większość tego, co nam się przydarza, jest dziełem przypadku. Kłamstwo natomiast w całości pochodzi od Ciebie, nad kłamstwem posiadasz kontrolę zupełną, zrodziło się z Ciebie, Tobą się karmi i tylko Ciebie opowiada. W czym więc odkrywasz się bardziej: w prawdzie czy w fałszu?
*

* To nie ja, to Jacek Dukaj. Ja tylko to przetworzyłem na potrzeby XXI wieku.

Mati.

animavilis · Gość

Kewa

rosegreta · Gość

Widzicie zależy od podejścia i spojrzenia. Jedni starają się być mili, bo uważają, ze tak powinno być, że skoro żyję w grupie takie miłe gesty jakoś przechodzą mi naturalnie, i wiem, że kiedy ja nie mam humoru, a pan Jacek spacerujący z psem uśmiechnie się i powie coś zabawnego, aby mi poprawić humor doceniam ten gest.
Nie traktuję tego jak oszustwo, ściemnianie, obłudę, choc rozumiem, ze dla innych to może być, bo nie pałam żadnym uczuciem do tych osób. Właściwie mam uczucia - uważam ich za ludzi, za takich samych ludzi jakim jestem ja.

slepa i brzydka

ktos na o2 mial taka stopke: staram sie jak moge, a jak nie moge tez sie staram...
w tych powyzszych postach jest wlasnie bardzo wiele starania. niektorzy staraja sie robic dobrze, inni staraja sie walczyc z mitem, ze dobrze robic trzeba. ostatecznie kazdy ma cos waznego do roboty, jakos walczy i tak mija kolejny dzien. kazda postawa wymaga od nas starania, nawet jesli chcemy, aby postawa byla jak najbardziej niewymuszona, to musimy pilnowac i starac sie nie wymuszac. net po prostu niektore z tych staran ulatwia, inne utrudnia. niektore z tych staran tutaj w ogole nie maja racji bytu, a niektore tylko w necie moga zaistniec.

podobno jestem tutaj taka jak w realu, podatna na zmiennosc pogody i poziomu hormonow. nie jest moja wina, ze moje intencje nie sa czytelne poprzez niewidoczna mimike twarzy, gestykujacje czy ton glosu. brak tych "objawow czlowieczenstwa" w zaden sposob mnie nie zmienia, (tworzy wypaczony /niekompletny/ lub) zmienia jedynie moj obraz w cudzych oczach.

zmierzam do tego, ze w gruncie rzeczy jestesmy w necie, jacy jestesmy w realu i na odwrot, bo jesli ktos w necie szuka zdjec golych pieciolatek, to po wylaczeniu kompa wymyslone pieciolatki nadal ma w glowie, jak zwykle. fakt, ze w necie ujawniaja sie nasze cechy i latwiej mozemy je manifestowac, nie oznacza, ze dopiero pod wplywen internetu je wyksztalcilismy. to jest nasza prawdziwa natura, a net zadzialal jedynie jako katalizator dla zadziwiajacych nas samych zachowan.

Kewa

Przyszła taka ślepa i brzydka i... mądra, że wypadało tylko pochwalić

Czy kadzę? Ależ skąd! - naprawdę tak myślę.

rosegreta · Gość

i tak sobie pomyślałam jeszcze, i to tez już było poruszane, że rozczarowanie może tez wynikać z naszego błędnego wyobrażenia o danej osobie. Właśnie tego najbardziej się boję w znajomościach netowych, chociaz w realu też sie rozczarowujemy. Inie boję się tego, że ja się rozczaruję, ale odwrotnie, boje się, że ktoś błędnie mnie zaszufladkuje, że ja kogoś rozczaruję. Chociaz może nie powinnam się tym przejmować...

Kewa

bobro

ja z Garfieldem się czasem spotykam i zawsze jestem rozczarowany

saper

a Bober w realu jest milusi