po 30-tce

Aproxymat

30 lat temu miałem 8 lat. I byłem, jak przystało na nieco dziwne dziecko, wielkim fanem Beatlesów. Ale z tą wiadomością zupełnie sobie nie mogłem poradzić. Owszem, już miałem jakieś pojęcie o śmierci - ta jednak miała zupełnie inny wymiar.
Po latach ciężko mi słuchać solowych utworów Lennona. Są w większości (nie wszystkie oczywiście) jakieś takie... nie wiem... nie chwytają. Beatlesów wciąż uwielbiam. I wciąż trudno mi sobie wyobrazić jak można zastrzelić muzyka. Przecież do pianistów się nie strzelało nawet na Dzikim Zachodzie.

illunga

Miałam 10 lat. I też kochałam Beatlesów. Do dziś właściwie.
Pamiętam jak w Trójce mówiono o tłumach, które pod Dakota House śpiewały przez całą noc.
Wiele lat później przeczytałam "Buszującego w zbożu" i nadal nie rozumiem. Dlaczego on to zrobił.

illunga

A muzyka? Może to i czasy się zmieniły... To co nagrywali w 64 r. jest przecież kompletnie różne od tego z 68. A po rozpadnięciu chyba tylko McCartney robił coś, co w jakimś tam stopniu przypominało dawny zespół.
Lubię te starsze utwory. Takie słodkawo/ckliwe. Bo tak. Tu mi to pasuje. Jest takie jak ma być.

Formalny

Aproxymat

Nie chwytają tak jak piosenki Beatlesów. Czegoś mi w nich brakuje. Nie ujmuję im melodii ni przekazu ale... wydaje mi się, że wyparowało z nich to nieuchwytne "coś".
Oczywiście mam na myśli takie piosenki, jak te, które podałeś (i zresztą świetnie je znam

), nie zaś jakieś dziwne awangardowe rzeczy, które nagrywał z Yoko - te są raczej niestrawne.
Zresztą ja mam wrażenie, że wszyscy Beatlesi, po rozpadzie zespołu, już nigdy nie wrócili do dawnej formy. Owszem, trzymali wysoki poziom (no, nie mówię o Ringo) ale to była już tylko ekspresja ich indywidualności - a to co stanowiło o ich wielkości - to był zespół.

animavilis · Gość

30 lat temu miałam 4 lata i nic nie wiedziałam o Lennonie ani Beatlesach. Podobnie jak Aproxymatowi, czegoś mi w piosenkach Lennona brakuje, choć jest to trudne do określenia. Może młodzieńczości, beatlesowskiej werwy, lekkiej psychodelii (I want you, she's so heavy; Happiness is a warm gun). Może są łagodniejsze, mniej rockowe. Mimo to wiele z nich lubię.

Do zestawu Formalnego dorzucę jedną z takich zdecydowanie lubianych piosenek Lennona, Instant Karma: http://www.youtube.com/watch?v=EqP3wT5lpa4

Aproxymat

Natrafiłem na takie sformułowanie, że w roku 1980 Lennon i jego muzyka byli już dosyć anachroniczni. Po Beatlesach przetoczyły się wielkie fale rozmaitych stylów, które może i oni często zapoczątkowali ale nie byli w stanie kontynuować solo. Znaleźli swoje nisze ale nie wnieśli już od siebie nic rewolucyjnego.
Nie mam pojęcia jak grałby Lennon mając do dyspozycji elektronikę lat 80-tych? A może trzymałby się tego samego stylu co dotąd? Byłby żywym pomnikiem, wydawałby płytę raz na 6 lat i byłoby o niej głośno? Może wystąpiłby czasem na jakimś wielkim festiwalu (Live Aid?)... Może współpracowałby z DJami nad remixami swoich utworów? Albo wręcz przeciwnie - odbiłby w jakąś surową stronę bardziej Dylanowską?

Szymon Krusz

Może okaże się profanem itd.
Są tacy co wychowali się na Beatlesach inni zachwycają się Beatlesami ale nie ja i śmierć Lennona była dla mnie jeszcze jedną śmiercią.

Poldek

30 lat temu Lennmialem lat 4 (podobnie jak anima, ale serio - nie jestem nia), od ona Lennona wazniejsza byla Pszczolka Maja i na szczescie pozostalo tak do dzisiaj Blue_Light_Colorz_PDT_02

Szymon Krusz

30 lat temu bosze jak ten czas leci.30 lat temu mogłem już legalnie kupować wyroby Państwowego Monopolu Spirytusowego.

saper

Formalny

animavilis · Gość

hachiko · Gość

Razem z koleżanką prowadziłyśmy zeszyty, gdzie wklejałyśmy wycinki z gazet o The Beatles z tym ,że miała ładniejszy z racji zdolności plastycznych Zdegustowany

Któregoś pięknego dnia Jej tato przysłał dwa albumy analogowe z USA i było podwórkowe odsłuchanie przy powiewie Zachodu tj. zapiekankach z bułki paryskiej.
Zastanawiałam się jaką muzę wybrałby Lennon, gdyby żył i...nie wiem.
Może faktycznie stałby się dylanowy albo claptonowy? Think

Mnie jednak urzekła miłość Johna do Yoko, chociaż prawdopodobnie była zarazą

ribka_pilka

Nosiłam żałobę po Lennonie...Byłam tak zagorzałą fanką Beatlesów jak bohaterka Misery.
Koledzy z klasy, wiedząc, że przy Harrisonie nie mają u mnie szans, ułozyli podły wierszyk:
"kto się po estradzie szwenda?
to Harrison wstrętna menda!"

ale cichcem przynosili mi zdjęcia

Aproxymat

Harrison był chyba bardziej otwarty na muzyczne nowości. Przynajmniej w jego solowej karierze da się zauważyć - choćby chęć współpracy z innymi wybitnymi muzykami (Travelling Wilburys), zresztą to on z Dylanem właśnie najchętniej współpracował.
Czy Lennnon mógłby pojawić się w takiej supergrupie? Z drugiej strony, Beatlesi cieszyli się zaskakującą estymą wśród punkowców (nawet na pierwszym punkowym singlu w historii jest cover "Help") - kto wie, czy nie pojawiłby się w ich szeregach?

Aproxymat

bosska

Aproxymat

Miałem okazję obejrzeć niedawno na żywo instalację, której twórczynią jest Yoko Ono - ale szczerze mówiąc, nic nadzwyczajnego. Gdyby nie nazwisko, pewnie byłoby to traktowane obojętnie.
Elvis jest w porządku.

Poldek

Elvis rzadzi Super