po 30-tce

bo ja

to chyba szkoda, że nie doświadczyłaś konfliktu pokoleń, ponieważ bunt przeciwko temu co zastane, jest wpisany w dojrzewanie i kształtowanie swojej osobowości.

bo ja

małe uzupełnienie - nie chciałam moją poprzednią wypowiedzią urazić Cię Yasha

Chodziło mi raczej o oczywistość konfliktu pokoleń - ja go doświadczałem mając lat 14 i 24 i 34 i ...44 mając tez pewnie będę doświadczać. I to na różnych liniach. Z czego on wynika? - myślę, że z innych potrzeb, innych doświadczeń, innego upływu czasu zależnie od wieku (na prawdę z wiekiem czas płynie inaczej - sama to coraz częściej odczuwam

). A młody człowiek chce poza tym próbować po swojemu, a starzy chcą go ustrzec przed błędami swojej młodości... I chce młody podkreślać swoją autonomie i odrębność - bo tej mu zawsze mało, nawet gdyby mu ci starsi dawali dużo zaufania i swobody.
Ja mam dorosłe dzieci - no przynajmiej jedno to już na pewno dorosłe i choć nie ma między nami "walki na noże", jest dużo zrozumienia i współpracy to ... tyle nas dzieli, że czasem nawet nie staram sie ich zrozumieć.
Konflikt to bardzo duże słowo - kojarzy siez walką. Ale ten konflikt pokoleń to nie musi być walka, a juz na pewno nie powinna być walka na noże

Yasha · Gość

Widać nie miałam powodu się buntować, bo wszystko było tak jak trzeba. Mimo, że się nie buntowałam, to wyrosłam na osobe o wyraźnej osobowości, powiem nawet - dominującej, więc coś ta twoja teoria jest kulawa.
Poza tym mam odmienne zdanie na temat wartości buntu, ot tak, "dlatego, że zastane".

zochaa

Konflikt pokoleń powodowany młodzieńczym buntem i fantazją, jest motorem przemian, które wprowadzają młodego człowieka w dorosłość, dają mu możliwość weryfikacji własnych poglądów i przekonań.
To konflikt objawiający się na gruncie starsi- młodsi.
Młodzi ludzie zawsze buntowali się przeciw obowiązującym normon, zwyczajom, nakazom, zakazom i tak zwanej „władzy” rodzicielskiej.

Yasha · Gość

makukek

Moim zdaniem, "konflikt pokoleń" to słowo wymyslone przez ludzi, którzy nie posiadają konkretnego sposobu na zycie, nie zostali wychowani w stabilnym systemie wartości, są sfrustrowani nie znajdując w rodzicach przykładu godnego do naśladowania, i stąd "buntując się, szukają czegoś innego, co w ich przekonaniu zapewni im sukces życiowy

hej,
no ... nie zgodzę się z takim poglądem ... !!!
konflikt pokoleń to FAKT wynikający z tego prozaicznego powodu , że zmieniają się warunki ... czyli potrzeby i pragnienia ... uczestniczących w tym konflikcie osób ...
podstawą konfliktu jest oczywiście założenie czynione przez osobniki dominujące ... że wszystko musi pozostać takie jak oni je oceniają i postrzegają ... i założenie tych którzy nie są dominujący ... że oni sami mają prawo do decydowania o tym w jaki sposób będą poszczególne zagadnienia oceniać ...

stabilny system wartości ... czyj ... bardzo proszę ... ????
tych , którzy szukali czegoś co zapewni im sukces życiowy ... ???
dobrze ... oni szukali i znaleźli ... gratuluję ...
ale tak samo jak tych ludzi nie obowiązywały kodeksy wobec których się sprzeciwili ... ustanawiając nowe ... tak i mnie przecież nie może obowiązywać coś co ustanowił ktoś inny niż ja sam ... prawda ... ???

jeżeli bowiem zabraniasz mnie odchodzenia od tradycji w której wyrastałem ... to na jakiej zasadzie pozwalasz na to tym ... którzy kiedyś owe tradycje kształtowali , zmieniając te w których wyrastali ... ???
makuś

Yasha · Gość

Drahna

Nie ma konfliktu pokoleń? Think

latexfist

Socjologowie zwracają uwagę, że nowe technologie i szybko zmieniający się świat, pogłębiają trudności w porozumiewaniu się młodzieży i dorosłych. Tradycyjny konflikt pokoleń przyjmuje postać nie tylko różnicy poglądów, ale otwartego buntu młodzieży, która zdaje się lepiej wiedzieć od dorosłych, jak radzić sobie w szybko zmieniającej się rzeczywistości. Dorośli często stają się "emigrantami w czasie", którzy nie potrafią już narzucić młodym ludziom swoich wartości. Tak dzieje się np. z piciem piwa lub używaniem marihuany przez nastoletnią młodzież. Dorośli nie potrafią temu skutecznie zaradzić.

Szuka pan Hillary, Yasha.
Nieporozumienia między mną a Tobą to jest dość namacalny dla Ciebie przykład konfliktu pokoleń. W rozumieniu różnicy zdań, których nie da się pogodzić.

Poza tym jest jak pisze bo ja - konflikt pokoleń następuje w okresie dojrzewania. Do tego okresu dziecko bardziej lub mniej bezkrytycznie przyjmuje to, co się do niego mówi (przyjmuje się za granicę wiek 12 lat, poniżej której dziecko nie rozróżnia prawdy i fałszu; granica oczywiście płynna). To jest tzw. faza skryptu. I wtedy przychodzi burza hormonów i takie tam, jednym słowem - bunt. Wszystko na odwrót. Ot, weryfikacja poglądów. Potem okres dojrzewania się kończy i ludzie wracają do swojego skryptu. Albo i nie, czasem zostają na tym przeciwnym biegunie.
I teoria nie kuleje wcale, Yasha - u niektórych osobników do buntu nie dochodzi. Nie pamiętam, jak to tłumaczyli (a pewnie tłumaczeń jest kilka), ale to nie jest wcale objawem jakiejś ułomności. Mój kolega też się nie buntował. Niemniej, nie pozostaje to bez wpływu na rozwój człowieka. (Ale to truizm, bo nic nie pozostaje bez wpływu.)

obserwator

Yasha · Gość

Zafira

Jeżeli ktoś ma problemy w takim konflikcie ,jak pokoleń ,
to przeważnie na na zasadzie ," Zapomiał Wół jak cielęciem był ".
Przykład , że konfliktu pokoleń nie musi być , dał całemu światu ,
nasz papież Polak , kochał młodzież i każdy jemu tą miłość i życzliwość
odwzajemniał. Sam był młody duszą zawsze i pozostał jak dziecko
szczery i otwarty na ludzi do końca.

bo ja

Yasha
Gdy czytam Twoje komentarze do moich wypowiedzi to sobie najczęściej myślę, że pisanie na Forum ma to do siebie, że przekazać jesteśmy w stanie tylko cząstkę tego co myślimy. Wiadomo, że zbyt długiej wypowiedzi i tak większość nie przeczyta. Więc staram się pisać tylko to co wydaje mi się kwintesencją mojej myśli. Napisałam o AUTONOMI I ODRĘBNOŚCI i potrzebie podkreślania jej w pewnym wieku. To jest na prwdę bardzo ważne z punktu widzenia rozwoju osobowości by mieć sie przeciw czemu zbuntować, by poczuć swoją odrębność w wieku adolescencji. Ten bunt nie musi być od razu piciem i ćpaniem, nie musi być odrzuceniem wszelkich norm, które przejmujemy w procesie wychowania. Nie musi być wojną, ale jest konfliktem. Konflikt sam w sobie nie jest żródłem walki tylko sposób jego rozstrzygania.
Jak ludzie radzą sobie z konfliktami:
- unikają ich, czyli niedostrzegają tak długo jak tylko się da, udają że nic się nie stało
- rezygnacja ze "swojego" za cenę utzymania dobrych stosunków z innymi. Często uważają konflikt za coś złego i wynikającego z egoizmu.
- podjęcie walki oczywiście by wygrać bo dla takich ludzi naturalnym następstwem konfliktu jest wygrana lub przegrana
- negocjacje a przynajmiej gotowość do nich. Podjęcie takich działań z reguły umacnia relację
- arbitraż czyli odwołanie sie do zewnętrznego autorytetu. Najczęściej pozornie rozwiązuje konflikt. Jest doraźne i często konflikt wybucha po jakimś czasie ponownie.
- mediacja czyli poszukiwanie kogoś kto niezaangażowany w nasz konflikt osobiście będzie czuwał nad jego rozwiązaniem
Myślę sobie, że konflikt pokoleń uczy człowieka jak radzić sobie w dorosłym życiu z podobnymi sytuacjami i to jest największa jego wartość. Najprawdopodobniej to jak zachowywaliśmy się w młodym wieku wobec sytuacji konfliktowych uczy nas reagowania w życiu dorosłym. Jeżeli nauczyliśmy się negocjacji to jest to bardzo cenne. Jeżeli nauczyliśmy się walki - no to będziemy walczyć (choć oczywiście możemy to zmienić dzieki temu, że nigdy nie jest za późno na zmiany na lepsze). Jeżeli nauczyliśmy się unikać - to możemy być w pewnym momencie życia tym zmęczeni mieć poczucie utraty jakiejś cząstki siebie
Dla mnie konflikt jest wartością!!

Yasha · Gość

Z twojego opisu wynika dla mnie, że konflikt pokoleń, to tak naprawdę konflikt wewnętrzny wynikły z poszukiwania własnej drogi.
Oczywiście ze tego typu konflikty przeżywałam na każdym zakręcie mojej drogii przeżywam do dzisiaj, co jakiś czas "resetując system".
Nie da się przejąć systemu operacyjnego od swoich rodziców, tak jak nie jest legalne, aby korzystać z cudzego oprogramowania, skopiowanego na swoim pe-ce-cie. Taki system będzie bez słaby, pozbawiony systemowej ochrony antywirusowej, podatny na errory, a przede wszystkim - nie własny

Ogranicze swój przykład do wyboru wiary.
Gdy czytamy Stary Testament, w szczególności Torę, napotykamy na to jak przedstawia się Bóg: Jestem Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba.
Każdemu z tych ludzi, Bóg objawił się osobiście i każdy samodzielnie musiał się zgodzić na przymierze, które aczkolwiek zawierało podobne punkty, musiało być zaakceptowane przez każdego z nich jako dobrowolny akt woli. Każdy z nich inaczej nazwał swojego Boga, aczkolwiek bóg jest jeden, i objawiał się im ten sam bóg.

Możliwe, że coś takiego jak "konflikt pokoleń" występuje między dziećmi a rodzicami, aż do chwili gdy dzieci odnajdą się na własnej drodze. Z moich obserwacji wynika, że tak właśnie jest.
Dziś w rozmowie na dany temat, zadałam mojej przyjaciółce pytanie: Czy według ciebie jest konflikt pokoleń?
Ona odpowiedziała: konflikt pokoleń polega na tym, że ci którzy już wiedzą jak jest, muszą znoscić cierpliwie tyck, którzy jeszcze nie mają odpowiedniej perspektywy do tego, aby zrozumieć jak jest. Jedni z drugimi nie mogą sie dogadać - no, bo jak uniwersytecki profesor fizyki ma się dogadać z uczniem szkoły podstawowej w sprawie fizyki kwantowej?

Naturalnie, że ja musiałam dokonać samodzielnego wyboru systemu operacyjnego. To była podstawa konfliktu, a gdy to się stało, reszta okazała się szczególami "software'owymi", wybodu odpowiednich mniejszych programików, dostosowanych do moich potrzeb i profilu działania

latexfist

Yasha · Gość

W tak trudnych sprawach okazało się, że jednak mówimy o dwóch stronach jednej rzeczywistości, to już coś. Aczkolwiek naszych dwóch światów nie da się pogodzić.
Ponieważ jest tak, jak pisałam: Jezus nas dzieli.

Jedna uwaga:

latexfist

Nie dyskutuję z chrześcijanami, ateistami, buddystami, katolikami itd. - dyskutuję z ludźmi. Oni sami się umieszczają w szufladkach.

Co do tego uporu - gdybym znalazł sobie takich, co będą mi przyklaskiwać, to mogę zajść w ślepy zaułek. Mniejsze jest tego prawdopodobieństwo, kiedy będę miał kontakt z krytycznie nastawionymi ludźmi. To się każe wciąż zastanawiać i opowiadać. Jak tam pisałaś wcześniej o wyborze między jasnością i ciemnością - coś w tym stylu.

Bez obaw, Klub Klepaczy Po Plecach zawsze się znajdzie, nie tu, to gdzie indziej.

Aproxymat

Hmm... czy między Wami jest aż taka różnica wieku, że chcecie sami się ukazać jako przykład konfliktu pokoleń?

Wydaje mi się, że taki konflikt trudno jest zdefiniować, bo może przebiegać rozmaicie, a może i nie przejawić się wcale. Zresztą pamiętam jakiś artykuł, gdzie uznawano, że konflikty przebiegają nie na tylko liniach rodzice/dzieci, ale na ok. 5-letnich różnicach w wieku - przynajmniej obecnie próbuje się (inna rzecz czy to w ogóle dobry pomysł) wyznaczyć jakieś następujące po sobie w krótkich odstępach czasu kolejne "generacje" (mieliśmy ostatnio "X", "Nic", teraz mówi się o pokoleniu "T"), które nie są w stanie porozumieć się z nikim spoza swojej grupy wiekowej - ani ze starszymi, ani z młodszymi.
Rozmawiałem nie tak dawno ze znajomą, która miała praktyki w gimnazjum i była zszokowana, że w ogóle nie ma jakiejkolwiek możliwości porozumienia się z dzieciakami, które tam się uczyły. Nie pojmują "kodu" jakiegokolwiek innego poza swoim. Najdziwniejszy jest podobno kompletny brak wyobraźni - a przecież właśnie skłonność do fantazjowania, zmyśleń itp. zwykle przypisuje się własnie młodszej młodzieży - cała klasa nie potrafiła sobie w żaden sposób wyobrazić (a tym bardziej opisać) stołu bez nóg. Dziwne? Może tak było zawsze? Może kiedy byliśmy młodsi, starsi od nas też zastanawiali się czy my w ogóle cokolwiek rozumiemy, potrafimy?

Zafira

Ja to odbieram jako konflikt posiadanego lub narzuconego religią albo wychowaniem światopoglądu i uznania go za jedyny słuszny , bez woli zrozumienia się , i dyskryminowania bądź umiejszania wszystkim o innych poglądach ,
czyli nie takich jakie się samemu posiada.