po 30-tce

gacek

lubię wiersze o jesiennej tematyce

[link widoczny dla zalogowanych]

mmoże ktoś dołączy / wrzuci swój wiersz?/

Aproxymat

Ja nie umiem pisać takich wierszy, ale może ktoś o większym talencie ode mnie się skusi?

ribka_pilka

Aproxymat

Wygląda na sympatyczne forum takie lokalne, więc nie jest jakimś zagrożeniem przecież

ribka_pilka

Nie mówię o zagrożeniu

i już nie komentuję. Jesień kocham

teraz

niestety tylko zacytuję:

Jesień, Jesień, Jesień
złote liście spadają z drzew
Jesień, Jesień, Jesień
dzieci liście zbierają na w-f

Jesień, Jesień, Jesień
złote liście spadają w dół
Jesień, Jesień, Jesień
Marcin znalazł tylko liścia pół

Jesień, Jesień, Jesień
za to Zosia aż cztery w całości
Jesień, Jesień, Jesień
Znowu piątka w dzienniczku zagości

/sł. D. Basiński/

cudne

Pasztet · Gość

jeszcze nikt nie wkleil jesiennej dziewczyny

ver

[link widoczny dla zalogowanych]

"Jesienna Dziewczyna
odmienna niż inne
z jarzębinami
Dziewczyna Jesienna
dziewczyna bezcenna
i nie zamienna już na nic,
już na nic.

Wyciągnij ręce do mnie,
bym tak nie przeszła mimo,
bo mam we włosach promień,
przy którym jaśniej zimą.
Bo zachód już w niuansach
czerwieni gaśnie zimnej
– bo to ostatnia szansa,
po której nie ma innej..."

animavilis · Gość

Drzewa jak rude łby barbarzyńców
wnikały w żyły żółtych rzek.
Biało się kładł popiołem tynku
wtopiony w wodę miasta brzeg.
Szli po dudniącym moście kroków
jak po krawędzi z kruchego szkła,
pod zamyślonym grobem obłoków,
po liściach jak po krwawych łzach.
I mówił pierwszy: "Oto jest pieśń,
która uderza w firmament powiek".
A drugi mówił: "Nie, to jest śmierć,
którą przeczułem w zielonym słowie".

[K.K. Baczyński - Jesienny spacer poetów]

Indian Summer

Kolejny wstał dzień
Jak mleko białym świtem
I myśli me oplotła ta mgła
Lepka i gęsta jak pajęczyna zdarzeń

Lecz zza chmur już słońce się podnosi
Opar znikł
I liście wirują
Ze światłem razem
W trawie zostały klejnoty rosy
I senne spojrzenia kasztanów prowadzą mnie przez park

Chciałabym byś na to patrzył ze mną…

lulka

Nie o jesieni, ale bardzo jesienny.

Kasztan

Najsmutniej jest wyjechać
z domu jesiennym rankiem
gdy nic nie wróży rychłego powrotu
Kasztan przed domem zasadzony
przez ojca rośnie w naszych oczach
matka jest mała
i można ją nosić na rękach
na półce stoją słoiki
w których konfitury
jak boginie ze słodkimi ustami
zachowały smak
wiecznej młodości
wojsko w rogu szuflady już
do końca świata będzie ołowiane
a Bóg wszechmocny który mieszał
gorycz do słodyczy
wisi na ścianie bezradny
i żle namalowany
Dziećiństwo jest jak zatarte oblicze
na złotej monecie która dżwięczy
czysto.

Tadeusz Różewicz