po 30-tce

Gość

Raczej, jak nie zielona to jaka? Think

Gość

Umyśliłam sobie, że oszalały tłum oblegnie morza, góry i jeziora, w związku z czym, bezpiecznym kierunkiem będą, nieznane mi, Bory Tucholskie. Na dodatek, cóż może być lepszego dla przebodźcowanego mieszczucha, niż leśna cisza i odludzie. A guzik. Leśne ostępy też oblężone.

Gość

nie przesadzaj

booking.
com/searchresults.pl.html?ss=bory+tucholskie

Gość

Ja całą zimę penetrowałam góry, rożnie bywało ale trafiły się też miejsca dziewicze 050

Tradycyjnie polecam Jurę, są miejsca nawiedzane przez ludzi ale są też też takie gdzie pustki a pięknie.

Gość

Czy u Was też jest ciepło, czy tylko u mnie? Nawet nie mogę się rozpłakać gdyż wszystka woda ze mnie wyparowała.

Gość

Ciepło??!

Gość

Cudnie, uwielbiam ten stan na na na 050

Gość

To się, kurna, nazywa burza. d'oh!

Najpierw dzieciątka burzowe otoczyły miasto ze wszystkich stron, a potem, gdy już strażacy pojechali gdzieś w hektary nadeszła mama burza i w ciągu mrugnięcia okiem uderzył biały szkwał ze wszystkich stron naraz, a chwilę potem poziomo lejąca się woda wzbogaciła się o dość gruby grad. Już przechodzi ale sporo napadało i nalamało.

Gość

Phe.

Jakaś tam marna burza. Prawdziwy hardkorowy horror to obejrzenie pokazów kolekcji czołowych domów mody na najbliszą jesień i zimę. To jest tak ohydne, że nie da się opisać i, co zgorsze, potem odzobaczyć. Brick wall

Jeszcze ohyda mną wstrząsa. Sick

Gość

Gość

Najohydniejszy jest chyba Versace. Think

Obejrzysz to na własną odpowiedzialność i własne potem koszmary.

youtube.
com/watch?v=DwMnjf_uDb4

Gość

Nie chce mi się oglądać, ale wierzę na słowo. Jeśli Versace, to jest to z pewnością wyższa forma kiczu, kicz nad kicze.

Gość

Ojojoj, wybrałam się na cmentarz uzbrojona w maseczkę, pomna tych lat, kiedy przed wejściem kłębił się tłum niczym na jagiellońskich jarmarkach, że ani wte ani wewte, a tu ludzi jakby o połowę mniej niż w latach przedpandemicznych, sprzedawców też ubyło, brak stoisk z pańską skórką i watą cukrową oraz zapaść w kwiatach ciętych (nie zrealizowałam planu zakupu chryzantem, kul dużych, w lila i fiolecie) i nawet na parkingu udało się umiejscowić bez większych przeszkód. Wszystko to, dość niespodziewanie, wprawiło mnie w przygnębienie większe niż zazwyczaj.
Po powrocie skonstruowałam dwa samobójcze pisma do dyrekcji, w wersji krótkiej i żołnierskiej oraz długiej i emocjonalnej. Zasadniczo, puszczenie jakiegokolwiek z nich wróży katastrofę, ale czuję że, jak już kilka razy w życiu bywało, zbliżam się do pewnego punktu krytycznego, a ponieważ decyzyjność nie jest moją mocną stroną, płynę w jego stronę na wznoszącej się fali autodestrukcji, prowokując los, do chwili, kiedy zmusi mnie do podjęcia decyzji.

Gość

Do tej pory byłam na cmentarzu gościem z tradycyjnym zniczem i chryzantemą, bez szczególnej odpowiedzialności za stan grobu. To pierwsze święto, kiedy to na mnie spoczął ten obowiązek. W dodatku daleko. Świeża mogiła, bez pomnika...
Teraz chryzantemy a co potem?
Odczucia mam zupełnie odwrotnie - tłumy na cmentarzu, słońce, kolory, setki odmian chryzantem i zniczy, powitania i uściski ludzi.

Ojoj! Pisma do dyrekcji?!
Podziwiam!

Gość

Gdyby nie kilka (dokładnie dwie sztuki) osób w maseczkach na samym cmentarzu i wiele samych maseczek leżących tu i ówdzie, to można by pomyśleć, że w tym miejscu pandemia nie obowiązuje. Było sporo ludzi, chć bez tłumów, ścisku i przepychania się (ale to jutro jest 1 listopada). Przyjemny spacer, pogoda dopisała.
Jak zawsze pięknie wyglądają oświetlone i ukwiecone groby wieczorem.

Gość

Gość

Tak, ale nadal zdarzają się pojedyncze osoby w maskach na zewnątrz. Czasem widuję też osoby w rękawiczkach foliowych. Może mają jakieś poważne choroby uniemożliwiające przyjęcie szczepionki i boją się? Albo są tak ogólnie bardzo wystrachani.
Guupie te ostatnie 2 lata, ojoj. :-\

Gość

Gość

Na Majdanku było trochę ludzi w maseczkach. Sama na chwilę założyłam, ale mi przeszło, bo szamotanie się z brzęczącą siatą szkła i naręczem chryzantem oraz tamowanie oddechu nie idą w parze.
Odczułam, natomiast, dziwny dysonans, obserwując tłum (dziś było tłoczniej) ciągnący przez teren byłego obozu, w stronę cmentarnego muru, za którym tętniło życie, i te puste, ciche, niemal idylliczne obecnie pola Majdanka, z rozrzuconymi malowniczo, gdzieniegdzie, belami siana. Blisko 70 tys. zmarłych w nekropolii i 78 tys. ofiar. Tu gwar i krzątanina, a tam, jakby się nic nie wydarzyło.