po 30-tce

Gość

To teraz książki czytają tylko samotni jak palec w dupie? Think

A propos "chwalenia się" czytaniem - rozmawiałyśmy, ostatnio, z koleżankami o książkach. One, o fantasy i kryminałach, ja już nie śmiałam wyjeżdżać np. z Tokarczuk, którą czytam od zamierzchłych czasów sprzed Nobla albo z nieznanym szerszemu ogółowi Myśliwskim - co by nie wyjść na jakowegoś snoba. I pytają mnie: "czytałaś to?", "a czytałaś tamto?", "a coś Sapkowskiego?", "a Tolkiena?", "a "Wiedźmina" czytałaś?" No to ja: "nie". I z coraz większą desperacją: "nie, nie". I już rozpaczliwie: "nie, ja tego nie czytam! ja tylko Lema" (kolezanki Lema, akurat, nie). I wyszłam na nieczytatego barana

Gość

Gość

Gość

Gość

A tak po za tym
To wczoraj był Dzień Masturbacji i wczoraj nie obrażałeś nikogo, dopiero po północy wydałeś z siebie wypociny.
Jak widać musiałeś mieć ręce zajęte. oops

Gość

Może byście tak, Panowie, ten wyostrzony dowcip przełożyli na jakieś blyskotliwe recenzje książek, czy tam, innymi słowy, "pochwalili się", co ostatnio czytaliście (czytacie)(?)

Seeni

Zaczytuje się teraz w tej nieszczęsnej Osieckiej (pewnie jak połowa czytającej Polski). Ze zdumieniem stwierdzam, że jakieś 3/4 jej tekstów to ja znam skądinąd i przez osmozę. Czytam po wielokroć to samo, robię odręczne notatki na tych jej Wierszach prawie wszystkich. Czasem odpowiem wierszykiem grafomańskim, czasem nawet mi ładny wyjdzie. Taki co wybrzmiewa. Od jakiś dwóch miesięcy czytam także do poduszki Baśnie braci Grimm ( po których długo nie mogę zasnąć) i Baśnie Andersena. Generalnie ponownie odkrywam baśnie jako takie i wszelaką poezję. Jedno i drugie muszę nabywać, gdyż biblioteki są niezwykle ubogie w te formy literackie. Nie mam pojęcia dlaczego na starość tak mi się zrobiło. Nie wykluczam, że przez pandemię. Bardzo, naprawdę bardzo mnie cieszy,że zarówno w poezji jak i bajkach znajduje całe multum życiowych prawd i odpowiedzi na niemalże wszystkie pytania egzystencjalne. Doprawdy nie wiem, jak mogłam na to nie wpaść wcześniej. Ksiezycowy pył, jako antidotum na wszystkie ułomności jest niezawodny. Ta niszowa literatura dobrze na mnie wpływa. Refleksyjna jestem bardziej i jakoś tak....czuła i wrażliwa ( jak nie ja) na wszystko co mnie otacza. Widzę ładniej obrazy, lepiej słyszę muzykę i nieustannie wszystkim się zachwycam.( z egzaltacją) Nie wykluczam, ze to fort poczta choroby psychicznej, czy tam zaburzeń behawioralnych. Dla przeciwwagi nadal od czasu do czasu wciągam jakiś pyszny thiller.

Seeni

A- ha Baśń o wężowym sercu albo wtórym słowie o Jakóbie Szeli, nie jest prawdziwą baśnią. To znaczy, nie uderza prosto w serce baśniowo. Znaczy w moje nie uderza.

Gość · Wysłany: Sob 15:31, 06 Mar 2021 Temat postu:

W grudniu zamówiłam sobie książeczkę pod wszystko mówiącym tytułem "Pieprzyć to! jak przestać spełniać cudze oczekiwania, a zacząć własne", uznawszy, że będzie to idealna lektura na początek roku. Początek roku rozwlókł się w czasie i książeczka przeleżała do marca. Aczkolwiek wiele z sytuacji, jakie opisuje autorka, jest mi znanych i, poniekąd, bliskich, to, jak można się domyślić, po lekturze nie zaczęłam pieprzyć niczego ani o jotę bardziej.
To właśnie jest powiastka z kategorii "makulatura" i nakarmię nią parkowy karmnik dla książek, może kogoś ucieszy, choć raczej nie będzie to żaden pan. Autorka kieruje swe słowa wyłącznie do kobiet, co ma pewne uzasadnienie, bo kobietom, ogólnie, jest olewać wszystko znacznie trudniej.
Poświęciłam się też i pieczołowicie wstukałam niemiecki tytuł do googlowego tłumacza, podejrzewając, że brzmi nieco inaczej, niż polski. Tłumacz wypluł z siebie: "Jest też droga przez tyłek. Jak twoje życie poprawia się, kiedy w końcu się rozluźniasz"

[rozumiem, że chodzi o coś w rodzaju "miej to w dupie"]. Jakkolwiek by to nie napisać - nie działa

Gość · Wysłany: Czw 9:53, 11 Mar 2021 Temat postu:

Inga Iwasiów "Pięćdziesiątka". Tytułowa "pięćdziesiątka" jest wiekiem, do którego dobija bohaterka, ale i ulubioną pojemnością ulubionego napoju, bowiem tak, jak metodycznie i skrupulatnie bohaterka pije, tak metodycznie i sumiennie roztrząsa swój nałóg. Książka nie jest zła, ale mocno "duszna", ześrodkowana wyłącznie na osobie bohaterki i jej drobiazgowych wiwisekcjach, przytłaczająca, trochę przeintelektualizowana i jakoś, hmm, nie chwyta mnie.

Gość · Wysłany: Śro 8:34, 17 Mar 2021 Temat postu:

Wygląda na to, że ta pięćdziesiątka na karku trochę już Cię przytłacza. Angel

Kiedy wreszcie posłuchasz kogoś mądrego ( Not talking

) i przeczytasz coś p. Julii Quinn lub Eloise James? Wiesz, to o dobrych kobietach jest. I o rozterkach dotyczących wieku. Tragedie 23-letnich staruszek, a nawet nad grobem stojących 27-miolatek, które jeszcze nie wyszły za mąż powinny poprawić Ci humor. Think

Seeni · Wysłany: Pon 12:01, 29 Mar 2021 Temat postu:

Powtarzam teraz Mistrza i Małgorzatę ( uznałam, że da się zakwalifikować do kategorii bajka) ale po nowemu z tym gryzdaniem na bokach i własnymi złotymi myślami. Wydaje mi się, ze Ona latała tylko po spirytusie....
Strasznie, strasznie chciałabym umieć latać na miotle, z tym, że nie goła. Nie jestem tez w stanie pojąc dlaczego Małgorzata miała taka słabość do Mistrza, skoro mogła mieć samego Diabła.(?).
Kobiety, doprawdy, mają dziwaczne preferencje.

Gość

Tym razem, zgodnie z przeczuciami, spodobała mi się ostatnia powieść Kazuo Ishiguro "Klara i słońce". Nieliczne doświadczenia z książkami tego autora ("Pejzaż w kolorze sepii", "Nie opuszczaj mnie") pokazują, że styl Ishiguro jest skromny, prosty, pozbawiony ozdobników, nieewidentny (nie narzucający skojarzenia z konkretnym autorem), ale sposób snucia opowieści i jej treść mają w sobie spokój i... rodzaj smutku. Nie jest to smutek rozdzierający, dramatyczny czy nawet przygnębiający. Nie jest to także smutek melancholijny. To rodzaj wewnętrznego cienia, który towarzyszy życiu. Są to też książki głęboko humanistyczne.
No, a porzucając te pitu-pitu, o czym jest "Klara i słońce"? O świecie, w którym dzieciom towarzyszą SP (sztuczni przyjaciele), bo otoczenie nie jest w stanie zaoferować im prawdziwej bliskości. O przyjaźni, miłości i o śmierci.

Gość

Gość

Gość

Gość

Weźmy taki płacz. Dla mężczyzn oznaka słabości, kobiet nie hańbi. Tymczasem płacz ma zbawienne skutki zdrowotne. Zwłaszcza zatoki są wdzięczne ohydnym płaksom. W dzisiejszych czasach nawet prawdziwy twardziel może z łatwością się rozpłakać. Wystarczy jakieś ohydnie melodramatyczne dzieło literackie, bądź muzyczne. Chyba już kiedyś pisałem Wam o Lois McMaster Bujold. Legendarnej autorce jednej z najwspanialszych space oper w historii literatury. Cykl "Barrayar" to nie tylko porywające sceny wojenne na lądzie i w kosmosie, bo odrzuciwszy całą tą otoczkę militarno-technologiczną tak naprawdę jest to historia wspaniałej, choć ohydnie trudnej miłości między, teoretycznie, śmiertelnymi wrogami. "Romeo i i Julia" przy "Barrayar" to malutki pikuś. Dodatkowo wszyscy główni bohaterowie przeżywają do napisu "koniec". Napisana przez genialną narratorkę dodatkowo jest okraszona często przejawami specyficznego poczucia humoru. Opowiadanie, które chcę Wam polecieć z humorem nie nic wspólnego. Jest raczej wstrząsające (w odróżnieniu od powieści głównego cyklu, no, umiarkowanie). Ma tytuł "Po walce", kilkanaście stron i łatwo je ściągnąć z jakiegoś chomika. Warto je przeczytać, bo jak mówi bohaterka "Honor, dzielony z innymi, wcale przez to nie maleje".

Gość

Czytam nową książkę Karpowicza. Co za dolina! Zdecydowanie nie jest to lektura na czasy pandemii (za to świetnie wpisuje się w wizję naszej przyszłości za 10 lat, wieszczonej przez Jupitera).

Gość

odkochałem się w Karpowiczu, stwierdziwszy, że aczkolwiek koleś sprawnie żongluje językiem, jest to niestetyż pusta żonglerka, jako klaun machający dla gawiedzi pustymi słoikami - z jakiegoś powodu taką opinię zaczynam wyrażać o kolejnych naszych literackich młodych wilczkach...

na tym tle pozytywnie zdaje się odróżniać Twardoch, który właśnie ogłosił, że nie jest Polakiem

Gość

Niestety, mam podobne wrażenie, co szanowny przedmówca, włączając w to Twardocha (kimkolwiek teraz nie jest). Nie wiem, natomiast, jeszcze, czy można tak rzec o nowym Karpowiczu, gdyż na razie jest to - jak domniemywam, dość osobista - impresja na temat umierania, więc trochę trudno oszacować, czy terapeutyczne pisanie o śmierci ma jakiś głębszy sens, czy go nie ma. Językowo to, jak zwykle, zgrabne.