po 30-tce

Gość

w czasie obecnej epidemii
1 spotkań towarzyskich/rodzinnych,
2 kultury/rozrywki typu kino, teatr, koncerty
3 wyjazdów, wycieczek, zwiedzania
4 obiadów/kolacji "na mieście"
5 zorganizowanej rekreacji/sportu typu spa, fitness, tańce
6 tradycyjnego shoppingu:-D
7 pracy w pracy, a nie w domu
8 inne?
Większość punktów ma związek ze spotkaniami z ludźmi, ale wyodrębniam 1 jako rozmowy face to face, pozostałe traktuje jako miejsce z usługami i całą otoczką.
U mnie punkty 1-2, tęsknię za koncertami na żywo. Do kina czy teatru już i tak rzadziej chadzam, w kinie odrzucił mnie popcorn, a ogólnie to chyba stetryczenie?
W sumie to brakuje mi po trochu wszystkiego, ale tak naprawdę najbardziej brak mi tej możliwości decydowania pójść/nie pójść. Teraz nie mam tych dylematów, bo większość miejsc jest pozamykana (są oczywiście możliwości obejścia poprzez zapisy na kursy barmańskie, do sportowej kadry zadowej lub partii

). To jest nauczka, żeby doceniać to, co się ma.

Gość

lockdown jest jak więzienie o złagodzonym rygorze, więc proszę nie drażnić i nie dokarmiać na siłę Boo hoo!

Gość

Brakuje mi basenu i sauny.

Gość

W sumie, to niczego specjalnie mi nie brakuje, ale ja chyba właśnie tetryczeję. I, trochę podobnie jak autor/ka boleję nad ogólną niemożnością, nad zablokowaniem incydentalnych zachciewajek (wyskoczeniem na wypasioną kawkę, poszwędaniem się po galerii, itp.). Poza tym, czuję specyficzny dualizm: z jednej strony życzę sobie, żeby ludzie trzymali się ode mnie jak najdalej i nie pętali się obok mnie z maseczkami pod nosem, z drugiej, rzygać mi się już chce na te maseczki, na widok tych owiniętych paszczy, mam taką wielką ochotę demonstracyjnje, ostentacyjnie maszerować przez miasto z odkrytą twarzą. Ogólnie, "muszenie" mnie boli, brakuje mi "nie muszenia".

Gość

Tak, brakuje mi widoku twarzy, zdecydowanie.

Byłam w Bieszczadach, generalnie mało ludzi mniej niż w kościołach i biedronkach. Najwięcej ludzi było na tamie na Solinie i większość spacerowała bez masek, w końcu dystans zachowany. I dziecię moje zdziwione, mówi, mama wszyscy się do mnie śmieją, a Ty? No ja też się uśmiecham. Wiecie ile tam endorfin szalało w powietrzu? Słońce, góry i uśmiechy.

Seeni

Ludzi. Brakuje mi ludzi, knajp, klubów nocnych, kina, opery, koncertów, masowych imprez, jarmarków, szkoły tańca, galerii handlowych. To poczucie braku wywołuje tak dotkliwy smutek, że prawie się rozpadam. Zaczęłam nawet chodzić na terapię

Seeni

Podrózy tez mi brakuje ale daję radę

Gość

Mnie się udało być na kilku zakonspirowanych imprezach. wiem, to zło, zło, ale jakie emocje jak policja podjeżdża, a tu alko, fajki i brak masek

a i integracja jakaś większa 050

Seeni

Też chadzałam dopóki nie przezyłam chwil grozy w wigilię i tejże bez rodziny z uwagi na podejrzenie covidu i oczekiwanie na wynik testu. Nie bałam się, ze ja zachoruje ale że nie daj boże zachoruje któras z osób, z która miałam kontakt w tym moi rodzice. Obiecałam sobie wtedy, ze jak sie uda na imprezy będę chodzic tylko z ozdrowieńcami albo jak liczba osób zakazonych dziennie spadnie do tysiaca. Ostatnia impreza jaka zaliczyłam była 12 grudnia. Strasznie, strasznie mi cieżko.

Gość

Pamiętaj, że masz tutaj nas! My jesteśmy bezpieczni, sterylni, nie zarażamy, jesteśmy dostępni o każdej porze a jednocześnie można nas wyłączyć! Idealne towarzystwo na pandemię! przewala oczami

Gość

Seeni

Gość

Nic mi chyba nie brakuje poza frywolną możliwością spotkania się z kolegami. Nie musi to być spotkanie zbyt częste, ale uściski typu przywitanie na misia są obowiązkowe. Wzmaga się we mnie po takich spotkaniach pojęcie wspólnoty w której uczestniczę. Jak mnie kolega poklepie po barach to wiem, że jestem jego kolegą, a wirtualnie to są srety pierdolety.
Doszedłem ostatnio do wniosku, że obcy ludzie mnie odpychają. Pandemia spowodowała, że nie wchodzą na mnie wreszcie w kolejkach, odsuwają się w autobusie, generalnie są dalej, co mnie cieszy.

Wiwat pandemia Anxious

Gość

no frywolność to jest to ..
a mi to tak raczej jak gdyby niczego nie brakuje
co więcej, po dwukrotnym wyproszeniu mnie ze sklepów, doszło do mnie, że nie jestem jeszcze w wieku senioralnym, a prawdę mówiąc była we mnie pewna wątpliwość w tej kwestii

Seeni

Podziwiam umiejętność egzystowania bez ludzi. Ja bez nich powoli umieram. Tzn. niby nadal spotykam się z Przyjaciółmi, na mikroskopijnych przyjęciach, chadzam z nimi na spacerki i grzane wino, ale brakuje mi tętniacego tłumu, gwarnych ulic, zatłoczonych galerii, Pani z ulubionego butiku, dorsza na Przystani, nocy do białego rana w Spatifie i weekendowych wyjazdów a-hoj Przygodo. Brakuje mi bodżców i emocji, których dostarczają mi tłumy. Oraz lodów w waflu jedzonych na ulicy. I plenerowych seansów na dachu szekspirowskiego. I generalnie brakuje mi normalności. Nienawidzę Pandemii. Z drugiej strony obawiam się, ze jak w końcu wszystko zacznie się otwierać pójdę w to, jak Pies w Kiełbasę i resztę życia spędzę, jakby to miały być wieczne wakacje.

Gość

Gość

Gość

żesz no, wychodzi ze mnie jednostka aspołeczna

Gość

zasadniczo muszę się przyłączyć do wyartykuowanego tu uczucia braku przeżyć w tłumie - u mnie ta potrzeba była zaspokajana poprzez uczestnictwo w wielkich (a czasami niewielkich) koncertach zespołów grających muzykę niepoważną

gdyż azaliż żadna płyta "live" nie jest w stanie oddać ryku kilkudziesięciu tysięcy gardeł.

no cóż, trzeba będzie niestety przeczekać. może za rok?

Gość

To ja przeciwnie. Zauważam, że u mnie pojawiła się swego rodzaju ulga, że już nie muszę, ba! nie mogę, uczestniczyć, chodzić, spotykać się i "bawić".
I nie dlatego, że mnie to męczyło. Po prostu tak się żyło.
Teraz odnajduję przyjemność w tym spokojnym, samotnym istnieniu.