po 30-tce

animavilis · Gość

Bardzo długo. Awantura to może nie, ale chyba zaczęłabym się robić upierdliwa i nieprzyjemna.

rosegreta

Ale oni tam wszyscy mili i uprzejmni... Nie miałabym sumienia wszczynać awantur. Poza tym ja raczej z tych "przepraszam że żyję". No naprawdę już musi mnie ktoś bardzo wyprowadzić z równowagi, o co wcale nie tak łatwo... ale wtedy to tornado. Dlatego staram się powstrzymywać. Ile mnie to kosztuje to tylko ja wiem... no i najbliżsi...

Kewa

letnisztorm

W takim kontekście, tych przysłowiowych trzech miesięcy życia, jakoś często odstępuje od awanturowania się nawet jak mnie ktoś mocno wkurzy. Nie warto, życie za krótkie na zatruwanie go negatywnymi emocjami. Blue_Light_Colorz_PDT_02

rosegreta

Mam już wynik, niestety pozytywny...
Szkoda, że nie mam takiego szczęścia do wygranych np. w totku.
Wybraniec kurcze...

Kewa

Czyli, że co? Rose, błagam, nie każ nam się domyślać. Operacja? Naświetlanie, czy leki?

letnisztorm

Cholera.
Trzeba myśleć, pozytywnie, wiem że to gigantyczny banał ale z życia mam takie przykłady że czarne myśli przyciągają zło a te pozytywne gdzieś tam procentują.

Seeni

Różyczko będzie dobrze. Miliony razy dostawałaś po tyłku i zawsze udawało się wyjść na prostą. Z chorobą także sobie poradzisz. To nie wyrok tylko kolejny sprawdzian.
Całuski

animavilis · Gość

rosegreta

animavilis · Gość

rosegreta

Nie wiem czy przejdę. Popadam chyba w melancholię mimo wiosny a właściwie lata (bo ostatnio pogoda letnia ).
Dziwnie się czuję kiedy lekarze zaczynają mnie pocieszać. Słyszę, że obecnie medycyna jest na takim poziomie, że dziś rak to nie wyrok, że ...
I wszystko dobrze i ja w to wierzę, bo mam kilka koleżanek w pracy i żyją... choć znałam i takich, których już nie ma.
Nie to mnie przeraża ale własne myśli. Jakoś nie panuję nad nimi. I pamiętam, że był taki czas, kiedy miałam dość niepowodzeń tzn. jakiś tam niekomfortowych sytuacji i chciałam zniknąć z tego świata, bo było mi źle, bo nie po mojej myśli... Taki banał... A kiedy to jest realne chyba chcę jeszcze żyć. W sumie życie jest piękne a ja jestem szczęśliwa, jest mi dobrze. Byłam kochanym dzieckiem. Owszem nie było doskonale, rodzice nie spełniali moich oczekiwań, bo zbyt wysoko pewnie postawiłam poprzeczkę, ale oni tez stawiali mi ją zbyt wysoko... tak mi się bynajmniej wydawało. Choć może nie było żadnych poprzeczek... W każdym bądź razie dzieciństwo miałam raczej szczęśliwe. Obecnie też jestem kochana. Mam wspaniałe córki.
Jedna mi powiedziała dziś, że jest zadowolona ze swojego zycia. Druga płacze, bo jakis chłopiec na podwórku popsuł jej piłkę. Powiedziałam jej, że pokaże mi który to mu nakopiemy i zabierzemy kieszonkowe. Popatrzyła na mnie dziwnie.
Jak byłam dziewczynką to prałam chłopców. Niech by mi, który zepsuł piłkę. A obecnie jakoś uśpiłam tego lwa w sobie. I zamiast walczyć to płaczę...
Fuj, jaką piję ohydną herbatę. Melisa z lawendą. Smakuje mydłem, tak mydłem lawendowym...
Podobno wycisza. Słucham trójki i próbuje uspokajać myśli, wyciszać, zmieniać im tory.
Teraz żałuję tych wszystkich myśli kiedy chciałam zniknąć i kiedy skarżyłam się losowi.
Ale co ja, przecież jeszcze żyję... Nie mam wszak określonego czasu jeszcze życia... Boję się wizyty u onkologa. Boję się dalszego leczenia, choć wcale nie wiem jak będzie wyglądało... Zawsze boimy sie niewiadomego. Wszystko chcemy mieć pod kontrolą. Boimy, przezywamy a czasem to czego sie boimy okazuje sie nie takie straszne... Potem zapominamy o tym...
Boszsz... co ja pieprzę...

rosegreta

bratnia dusza.
Nie chodzi mi o szukanie partnera. To już mam za sobą, choć raczej nie szukałam, sam się znalazł i jest. I czy jest moją bratnią duszą, to właściwie nie wiem. Wkurza mnie jak inni czasem. To jednak nie miało być o nim.
A ni o mnie tym razem bezpośrednio.
Ot, po prostu obecnie na forum nie czuję tutaj bratniej duszy raczej. Wszyscy sa mi mentalnie obcy. Owszem znajdą się wspólne punkty w myśleniu, ale całościowo raczej czuję się alienacje. Z tym, że zdaję sobie sprawę, że każde z Was może odczuwać podobnie.
A teraz nawiążę do tego o czym chciałam.
Oglądam program Kuby Wojewódzkiego. To program rozrywkowy i bywa w nim zabawnie. Zdarzało mi się też na tym programie przysnąć (mimo, że jest krótki), grać w candy crush, czytać książkę. Wszystko zależy od gościa zaproszonego do programu.
Ostatnio był Andrzej Stasiuk z członkami zespołu Hajdamaki.
I właśnie Stasiuk zrobił na mnie wrażenie. Nie wiem czy czytałam jego publikacje. Może felietony. No bo ja mam tak, że wydaje mi się, że nie czytałam, biorę do ręki i przypominam sobie, że jednak znam... Może nie potrafię czytać, a może coś z moim mózgiem jest nie tak....
Na pewno muszę przeczytać, bo wydaje mi się jakoś mentalnie bliski.
Dodaje "wydaje mi się", jakoś tak go odebrałam po obejrzeniu programu i wysłuchaniu w necie odnalezionych z nim innych rozmów.
Pominę, że pomysł na płytę z utworami Mickiewicza był wg mnie trafiony.
Dobrze się tego słucha, nawet tej recytacji Stasiuka.
Pewnie też tak macie ?
Muszę kończyć, choć chciałam jeszcze coś napisać.
Nie wiem dlaczego ten czas tak szybko płynie.
Dziś zdążyłam tylko pójść na siłownię, wziąć kąpiel, wypić kawę z mlekiem kokosowym (smaczne to połączenie), herbatę z pokrzywy i już muszę biec po dzieci, odebrać. Miło się tak obijać, choć wolałabym jednak być zdrowa i "zapierniczać w stresie".

animavilis · Gość

Nie szukam na forum bratniej duszy, bo choć zdarza się, że bardzo dobrze, jak mi się wydaje, rozumiem, co ktoś pisze i co chce napisać lub ujmuje coś w sposób, którego sama nie zrobiłabym lepiej - to ciągle za mało, by uznać go za bratnią duszę.
Trafiają do mnie w punkt wstrzelone liczne teksty Spiętego; kiedy czytam Tokarczuk, to tak, jakbym czytała o lata świetlne mądrzejszą i sprawniejszą językowo siebie; głęboko utożsamiam się z niektórymi tekstami Vargi, Karpowicza, Twardocha czy Stasiuka (płyta jest OK, ale Stasiuk nie ma daru przyciągania uwagi głosem) i taką samą wartość potrafią mieć dla mnie słowa osób zupełnie mi nieznanych - ale z tych skrawków, choć czasem wyłania się jakiś obraz osoby, zszyć całości albo chociaż czegoś bliskiego całości, nie sposób. Nie znam ich.

Kilka razy już wspominałam, że to co mówisz, jest mi niejednokrotnie zaskakująco i niepokojąco bliskie. Niepokojąco, bo zupełnie nie czuję między nami żadnego "braterstwa" i to są podobieństwa, które w ogóle mi się nie podobają. Wolałabym utożsamiać się z kimś na pozytywnej płaszczyźnie emocjonalnej, a nie łapać się na tym, że łączą nas bliźniaczo podobne negatywne emocje i wady (a przynajmniej to, co ja poczytuję za wady). Żeby nie wgłębiać się w ten śliski dość temat, napiszę tylko, że jesteś mi niewiarygodnie wręcz czasem bliska w swoim, nazwijmy to, rozmemłaniu życiowym. I egocentryzmie. A na tym, siłą rzeczy, nie da się budować braterstwa dusz.

rosegreta

E tam wady, nie mam żądnych wad...

Nie to, że szukam bratnich dusz jakoś specjalnie. Jestem zbyt leniwa na przyjaźnie, już te co mam mi w zupełności wystarczają. Choć nie przeczę, lubię poznawać ludzi i z każdego pobytu zyskuje jakąś nową znajomość, która kończy się dalszym kontaktem, choć o to nie zabiegam.
Po prostu tak mam, że ktoś wydaje mi sie bliski w widzeniu świata, postrzegania i ogolnie interesującą dla mnie osobą. Interesującą tzn. atrakcyjną intelektualnie (nie wiem czy to mądre określenie). Czyli jednym słowem osobą do zaakceptowania, w której być może (bo to przypuszczenie) w towarzystwie czułabym się dobrze.
I takie wrażenie wywarł właśnie na mnie Stasiuk swoim zachowaniem, wypowiedziami.
A przecież było tylu innych gości choćby u Wojewódzkiego. Tyle innych obejrzanych czy przeczytanych wywiadów.
Nie to, że innych twórczości nie doceniam... tzn. skupiam się na ich twórczości, tym co tworzą...a nie na tym kim mi się wydają, jacy są.
Po prostu czasem czuję sie do kogoś sympatię.

rosegreta

Nie mam weny ani talentu aby coś wymyślić na urodzinową imprezkę koleżanki, która kończy 50. Macie jakieś pomysły ?
Czy jeśli uda mi się coś napisać czy Anima popraw mi błędy ?
Znacie jakieś zabawy albo konkursy... O dziwo w internecie nie znalazłam inspiracji... A może nie potrafię już szukać...
Nawet nie wiem czy ja dożyję 50. Tak się porobiło... Nie, nierozpaczam...Kiedyś myślałam, że będę... Przypomniałam sobie opiwiadanie o pewnym świętym, że gdy był dzieckiem i spytano się go co będzie robił jak dowie się, że za chwile umrze, odpowiedział, że to co robi, czyli dalej będzie się bawił. Dzieci mają specyficzne myślenie... ale dużo w tym prawdy. Tak naprawde nie zmienia się nic. Dochodzą tylko kolejne pobyty w szpitalu, u lekarzy...
Widzę nawet plusy całej sytuacji... nowe znajomości. Poznałam super ludzi... Świat mnie nadal zadziwia... No i jeszcze po japońsku (jako tako) funkcjonuje...

animavilis · Gość

Nie poprawiam niczyich błędów z pobudek dydaktycznych, a od dawna nie ma komu tak mnie zirytować, żebym zrobiła to z czystej złośliwości

Myślałam ostatnio o Tobie, o tym, czy zdrowiejesz i jak sobie radzisz z tą NFZ-owską machiną zdrowia, ale zawsze trudno mi się przemóc, żeby zapytać.

Nie mam żadnych pomysłów na świętowanie pięćdziesiątki. Z mojej perspektywy to dość ponura okoliczność (w najlepszym wypadku, nastrajająca melancholijnie) i w ogóle bym jej nie świętowała. Ale myślę, że w kwestii wchodzenia w głąb jesieni życia Seeni ma odmienne zdanie i mnóstwo pomysłów na radosne spędzenie takiego dnia.
A propos świętowanie różnorakich zdarzeń, uderzyło mnie, ostatnio, raczej nieprzyjemnie, imprezowanie z okazji rozwodu. Z jednej strony, skoro małżeństwo okazało się do dupy, istotnie, można poczuć radość z odzyskanej "wolności". Z drugiej, małżeństwo, ślub, to zwykle jedna z najdonioślejszych i najbardziej ekscytujących chwil życia, wielka radość, "nowa droga życia", coś, co się wspaniale zaczyna i ma, w założeniu, trwać. Kiedy się tak nędznie kończy, widziałabym to jednak w kategoriach porażki życiowej, zmarnowanego czasu, nerwów, rozwianych marzeń czy złudzeń. Ogólnie, przykra okoliczność. Dlatego to świętowanie jakieś takie - nie na miejscu.

letnisztorm

Każda okazja do świętowania jest dobra a rozwód jak najbardziej. Otwieranie nowego etapu w życiu, jak 18 tka, przeprowadzka no i zawsze lepiej się bawić i cieszyć niż rozpamiętywać i żałować.

Seeni

animavilis · Gość