po 30-tce

Jayin

Rose - tak z innej beczki... Jaka jest u ciebie różnica wieku dzieciowa, między Malwinką, a Starszą Córką? Think

rosegreta · Gość

12 lat.
Osobiście uważam, że chyba jestem za stara na Malwinkę. Jedna nie mam juz tyle energii. Z drugiej strony tez inaczej traktuje macierzyństwo, więcej z siebie daję.
Między moimi siostrami tez jest taka róznica weku, 12 lat.

Kewa

Jayin

Ja jestem za tym, żeby po rozwodzie ojciec/matka płacili alimenty w podobnej wysokości, jak by w "pełnej rodzinie" uczestniczyli finansowo w utrzymaniu dziecka. Wiem... Ale to ciężko obliczyć po rozwodzie d'oh!

A co do różnicy wieku, Rose - między mną, a moją najmłodszą siostrą jest 20 lat róznicy

(między mną a średnią - półtora roku, z kolei)

Tak się tylko ostatnio zastanawiałam - bo wkoło co chwilę Nowe Dzieci się rodzą i wszyscy sie dopytują tych, co akurat nie urodziły właśnie: "A ty kiedy następne??"

- no i każdy (no, prawie) twierdzi, że nie ma co czekać i trzeba szybko kolejne dziecięcia rodzić, żeby różnicy wieku nie było dużej. Bo im większa, tym gorzej... Think

Czy ja wiem... Czy gorzej... Inaczej.

(nie, jeszcze nie myślę o rodzeniu Not talking

chociaż presja otoczenia jest drastyczna Brick wall

)

Kewa

rosegreta · Gość

Ech, moja koleżanka tez chciała, aby synowie mieli ojca. Rozwiodła się (mąż znęcał się nad nią psychicznie) i tyle razy dawała byłemu mężowi szanse na bycie ojcem. Na próżno. Ale ona nie ma sobie nic do zarzucenia. Synowie to wiedzą. Nigdy nie zarzuca jej, ze im zabraniała kontaktu. A z alimentami miała podobnie. Synowie już sa pełnoletni więc sami występowali. A ojciec do jednego rzekł, ze się po nim tego nie spodziewał i że mu to zapamięta. Tongue out (1)

No cóż, pewnie nie dorósł do roli ojca. Najbardziej mi żal w tym wszystkim dzieci. Jeden z jej synów ma silną depresję. To takie smutne.
Ona jednak stara się w tej całe sytuacji dać im jak najwięcej uczucia i zainteresowania. Martwi się jacy będe w dorosłym życiu.
Ech.
Dzis koleżanka była na pogrzebie dziecka, które nawet nie mialo roku. Dziecko jej kuzynki. Spłakałam się z nią. Mały był chory. Urodził się uszkodzonym sercem. Całe swoje zycie przeleżał w szpitalu. Większość czasu sopędził spiące farmakologicznej. Nigdy nie był noszony na rękach, usypiany, przytulany. Gdy zadzwonili z kliniki, ze umiera, babcia Małego pojechała tam. Mały już nie zył, a ona go nosiła podobno przez dwie godziny po korytarzu.
Ide usypiac dziecko.

Jayin

Ja to kiedyś chciałam mieć troje, lub czworo

Ale to było jeszcze wtedy, kiedy zupełnie nie wiedziałam, z czym wiąże się urodzenie i wychowywanie dziecka Not talking

Teraz jako Bardziej Oświecona - trochę zmodyfikowałam swój pogląd na macierzyństwo. I moje własne przyzwyczajenia, i styl życia, i finanse, i wytrzymałość psychofizyczna - wszystko to wskazuje na to, że ja wyrobię jedynie z dwójką dzieci. A i to dopiero, jak "odpocznę" po Barbarze. Dopiero oddech łapię

Trochę się zmienilo po przeprowadzce. Tutaj jest łatwiej i przyjaźniej - jeśli chodzi o wychowywanie dzieci. Więc na upartego z trójką dałabym radę...

Ale akurat w tym przypadku wyjątkowo staram się nie być aż tak uparta Not talking

Chociaż jak tak patrzę na Baśkę, to sobie myślę, że gdyby miala jakieś młodsze stworzenie do towarzystwa, ale mniej uciekające niż koty i bardziej kumate w dziecięcych zabawach - to miałabym może więcej spokoju Tongue out (1)

(ale mogę się mylić... czy nie?

W każdym razie - w najbliższym roku nie przewiduję starania się o zagęszczenie ludności na terenie mieszkania

Jayin

Seeni

Hower

rosegreta · Gość

Jayin.
Wiesz jakoś tak nie myślałam o drugim dziecku. To znaczy chciałam i nie chciałam. Nigdy nie stosowałam żadnej antykoncepcji. Niby się starałam, ale jakoś tak bez przekonania. Nie ulegałam presji. Kiedyś po rozmowie z kims z netu - cos wspomniał o rodzinie, tak sobie pomyslałam, ze mam już tyle lat i że to jakby ostatni moment dla kobiety. I wtedy zaszłam. W sumie sama jakoś to odebrałam histerycznie na początku (wiadomość o ciąży). A teraz jestem zmęczona lecz szczęśliwa. Ten brzdąc odmłodził mnie o 10 lat i zapełnił jakąś lukę w moim życiu.

....
Co do śmierci dzieci. O dziwo one tez umierają. I sama nie wiem czy zal mi tych małych istot, czy płaczę dlatego, że jakby biorę to do siebie, bo myślę sobie co mogłabym odczuwać, co może prawdopodobnie odczuwać matka.
Sama miałam "schizę". Gdy urodziłam Zuzę budziłam się kilka razy w nocy i sprawdzałam czy oddycha. Mąż doprowadził mnie do porządku. Wpadałam w panikę, gdy tylko się przewróciła, albo sobie nabiła guza. Ja, która zawsze z pierwszej pomocy byłam najlepsza. Która pomagała innym. Tongue out (1)

Gdy urodziła się Malwina nie przespałam przez miesiąc żadnej nocy. Normalnie to straszne śpioszydło ze mnie. Przeciez byłyśmy w szpitalu. Malwina miała opiekę, była podłączona do urządzeń, a ja siedziałam przy jej łóżeczku (takie wózki jak w marketach) dzień i noc. Bałam się, ze jak odejdę to ona umrze. A mi wtedy pęknie serce, a przynajmniej powstanie rysa, która nigdy się nie zagoi. Dobrze, ze jeszcze mam czasem troche rozsądku i sama nie dam się zwariować. Wylałam tyle łez, sama nawet nie wiedziałam, że mam ich tyle. I wiem, że jestem silna, ale drugi raz (mimo tego, ze wiem, ze to do przeżycia jest) nie chciałabym przejść tego samego. Wolałabym umrzeć.
Ale takie przypadki zdarzają się raz na ileś tam tysięcy, więc nie trzeba o nich myśleć.

Mam koleżankę, która straciła dziecko. Umarło wieku 9 lat. Bawił się z innymi dziećmi, wygłupiali się, szaleli jak to dzieci a on niefortunnie uderzył sie w głowę. Kiedyś jakoś tak w rozmowie ucieszyłam się, ze mamy weekend. Ona odpowiedziała mi, ze nie lubi weekendów. Musi sobie organizować czas, żeby nie myśleć. Nie myślec o tym, jaki by był. Zmieniłam temat bojąc się swoich reakcji. Koleżanka mimo wieku, ponad 40 lat, wygląda co najmniej dyche mniej. Jest filigranową brunetką, delikatną, ładną i atrakcyjna kobietą. Podziwiam to, ze ona w ogole sie nie starzeje, tak jakby czas dla niej się zatrzymał.

......
Seeni czy rodzina : ojcec, matka i dzieci jest zła ? Czy to normalny model rodziny ? Uważasz, ze rodzina ojciec, matka i dzieci, taki model rodziny jest nieodpowiedni ? Czy nie powinien tak włąsnie wyglądać ? Co masz do tradycyjnego modelu ?

Kewa

Hower

Też mnie zdziwiło to pytanie

rosegreta · Gość

Oj to było tak na odczepnego, bo w ogole jej nie rozumiem. Napisałam coś o rodzinie od pod wpływem kilka artykułów i ksiązki. Nic nie narzucając, nie negując, zastanawiając sie nad tym jakie znaczenie odgrywa rodzina i jaki ma na nas wpływ. Jak czasem dorosli ludzie gotują/fundują dzieciom przezycia. Szukając przykładów na swoim otoczeniu.
O tym, ze czasem bardziej myslimy o swoim dobrze, dumnie a nie myslimy o dobrze ogólnym.
Poczułam się wtedy mniej zmęczona, bo w sumie przestałam egoistycznie o tym zmęczeniu mysleć

A tu nagle Seeni ze swoim tekstem.

Już dla mnie bardziej zrozumiały był ten o kibicowaniu.

Seeni

Hower

Słowo klucz: model rodziny...przecież to jest stereotyp...czyli idiotyzm.

Jayin

Może takie pytania i w ogóle "normalna rodzina" - to wyrażenie to jakaś spuścizna wielu lat wpajania ludziom tego, że jedyny słuszny model rodziny, w którym dzieci mają szanse się dobrze rozwijać, to TYLKO "Mama+Tata+Dzieci"?

Zmienia się rzeczywistość, większa ilosć rozwodów, kolejnych małżeństw, inne modele wychowania - to wszystko sprawia, że ta "tradycyjna normalna rodzina" to tylko jeden z modeli, jakie funkcjonują. A najważniejsza i tak jest miłość rodzicielska (to, co napisała Seeni). Więc ta "normalność" to nie taka już "normalność". Ale bardziej stereotyp normalności.

Oczywiście, wg mnie - najbardziej idealna jest rodzina z mamą, tatą (wzorce kobiety i meżczyzny w rodzinie) i dziećmi - gdzie wszyscy się kochają, szanują i realizują indywidualnie i rodzinnie... Blue_Light_Colorz_PDT_02

Bajka, nie? W takiej rodzinie dzieci są zaopatrzone we wszystkie możliwe "wartości" społeczne i psychiczne. Taka juz natura człowieka (samiec, samica i młode Tongue out (1)

). Ale ile takich rodzin znacie? Ja - niewiele. Albo i mało.

Ale to nie znaczy, że inne modele i inne rodziny są gorsze. Są po prostu inne. I każda z nich daje coś dzieciom. Najważniejsze, by czuły się kochane - nieważne kto je wychowuje - bo to największa wartość i najlepszy start w dorosłe życie.

Seeni

Hower

Jayin

Chciałam najpierw napisać, ze to nie ludzie komplikują - tylko życie samo z siebie... Ale po zastanowieniu... Tak. Ludzie.