po 30-tce

nudziarz

skonkretyzuj.
Interes w ruchu... czy ruch w interesie ?

Poldek

Interes w ruchu???
To chyba tylko na doladowaniach

paj

bea777

Hmmm...

czyli to taki mobilny interes! ?

Mati.

Mati.

Mała dziewczynka otworzyła oczy po raz pierwszy. Dookoła panowała ciemność, za oknem grzmiało a deszcz walił w parapet wygrywając marsz żałobny. Było zimno i mokro. Mała dziewczynka tonęła razem ze swoim domkiem w potokach łez. Nie widziała ani drzwi przez które mogłaby uciec, ani światła, które pomogłoby jej te drzwi znaleźć. Mgła wisząca nad stołem dodatkowo ograniczała tę widoczność. Co gorsze, wiedziała, że mocne dębowe wrota zaryglowane są na kilka masywnych, mosiężnych zamków, a klucze do nich schowane były głęboko w jej [link widoczny dla zalogowanych]. Miotała się obijając o stoły, stołki, szafy i regały z książkami, ale nawet bolesne siniaki i krwawiące rany nie powstrzymały jej przed szukaniem wyjścia.
Dni mijały, deszcz nie przestawał padać, burza głośno warczała a ciemność roztaczająca się dookoła nie chciała ustąpić. To była najdłuższa noc w jej życiu.

Pewnego razu, kiedy otworzyła oczy po raz drugi zobaczyła, przez tę mgłę tłum ludzi w swoim pokoju. Podeszła bliżej. Byli uśmiechnięci, zadowoleni, weseli i mądrzy. Prowadzili ożywioną dyskusję, jednak dziewczynka nie słyszała o czym mówili. Widziała tylko, jak poruszają się ich usta. Jako, że ciemność nadal spowijała okolicę a deszcz ciągle padał dziewczynka nie widząc innego wyjścia postanowiła z nimi porozmawiać. Może oni pomogą mi znaleźć wyjście na zewnątrz –pomyślała. Rozmawiała, rozmawiała, rozmawiała… zadręczała ich swoimi pytaniami i zanudzała swoim pragnieniem wyjścia. Burza powoli ucichła, ulewa zamieniła się w lekki deszczyk, a zza gęstych, ciężkich chmur zaczęło wyłaniać się słońce. Tak.. to jest to – powiedziała do siebie i zaprosiła wszystkich do stołu. Dyskusje nie miały końca, było wesoło i dziewczynka zaczęła się w nie zapadać, ale im bardziej się zapadała, tym ciemniej robiło się jej przed oczami. Z czasem zaczęła opadać z sił, w ustach jej zaschło, a słońce znowu zaczęło chować się za chmury. Kika osób wyciągnęło do niej ręce, pochwyciło je i zakołysało dziewczynką. Inni siedzieli nadal przy stole, a jeszcze inni stali z boku tyłem, tak, że nawet nie widziała ich twarzy. Dziewczynka czuła uderzenie gorąca płynące z rąk tych, którzy ją trzymali i powiew chłodu ze strony tych, którzy stali tyłem zajęci dyskusją. Czasami dziewczynka gniewnie próbowała krzyczeć, ale to nie przynosiło efektu.

Czas upływał jej na zmaganiu się z sobą i próbą pogodzenia się z rzeczywistością. Usiadła w fotelu, razem z tymi, którzy trzymali ją za ręce i postanowiła po prostu słuchać, ale tęsknota nie pozwoliła jej na milczenie. Od czasu do czasu próbowała coś z siebie wyrzucić, ale monotonia myśli i słów tylko oddalały ją od reszty.
Otworzyła oczy po raz trzeci. Ku jej zaskoczeniu była już na zewnątrz tonącego domku. Tłum nadal kłębił się dookoła. Co się stało? – zapytała sama siebie. Jak znalazłam wyjście? Jak otworzyłam drzwi?
Noc z nienacka zamieniła się w dzień, ale do pełni szczęścia brakowało jej jeszcze pełnego słońca…

Zakończył się pewien etap w moim życiu i sprawy poukładały się zgodnie z moim pragnieniem, ale mam jeszcze dużo do zrobienia. Zaczął się kolejny, wymagający większego mojego zaangażowania. Od pewnego już czasu nie potrafię się w pełni odnaleźć w rozmowach, jakie tu prowadzimy, a mimo to czuję jakiś przesyt. Moje posty niosą za sobą chaos nieprzemyślanych kwestii, na których przemyślenie nie mam czasu, ani wystarczających warunków, więc prawdopodobnie tylko się ośmieszam. Chcę za szybko, a przez to wszystko wydaje mi się jakieś ‘po łebkach’. Widzę się tu w świetle, w jakim nie chcę się widzieć i uważam, że zdecydowanie odbiega to od wizerunku jakim darzę się w rzeczywistości. Dlatego, tak jak to w życiu bywa.. wszystko co się zaczyna musi się kiedyś skończyć. Dziękuję Wam wszystkim za to, co stąd wynoszę. Cieszę się, że poznałam tu osobiście kilka kapitalnych osób, cieszę się również z wielu treściwych rozmów, które otworzyły mi oczy i nie cieszę, że nie poznałam kilku innych, z którymi udało mi się nawiązać fajny dialog. Nie cieszy mnie również fakt, że z niektórymi nie zamieniłam nawet słowa. I z takim też niedosytem żegnam się z Wami. Nie będę już narażać nikogo na swoje złośliwości – Panie Diabelski

, ani na swój wulgarny język – Panie Formalny

. Nie będę też zanudzać nikogo swoimi tendencyjnymi, płaczliwymi refleksjami na temat rzeczywistości, bo nikomu nic po tym, a już najmniej mi jest to potrzebne. Sens, życzliwość i słońce mam też tu.. po swojej stronie monitora, dlatego nie chcę stracić tego z oczu brnąc w coś, co może znowu niechcący ściągnąć mnie w ciemność i nie daj boże podkopać moje poczucie siebie, zwłaszcza teraz, na nowym etapie i w sytuacji w jakiej się znalazłam nie jest mi to absolutnie do niczego potrzebne. Piszę to, ponieważ przez te cztery lata plus weszłam z Wami w pewne relacje angażując w nie uczucia i emocje i uważam, że pożegnać się, jest jak najbardziej na miejscu.. mimo, iż pewno większość zapyta ‘a kto to jest Mati?’.

Pozdrawiam Was wszystkich bardzo ciepło.

Kewa

Widzę Mati, że to przemyślana decyzja. Szczerze przyznam, że sama czasem mam wrażenie odbijania się od ściany, ale w życiu też tak miewam. Bardzo mi smutno żegnać się z Tobą i mam szczerą nadzieję, że będziesz zaglądać czasem z potrzeby serca, zwyczajnie. Masz w sobie wszystko to co lubię - i pazur i życzliwość, taką miękkość. Tajemnicę też. Przemyśl to jeszcze raz. Trzymaj się Mała!

letnisztorm

..ała, ała, ała ....

i tylko echo odpowiedziało Kewie Think

Mam dzisiaj taki czarny nastrój Not talking

Taki promyczek z tego postu Mati że wszystko dobrze się układa, pewnie niemało energii to wymagało.

Będę się za Tobą rozglądać łobuziaro, może gdzieś na siebie wpadniemy

Aproxymat

A kto to jest Mati (w zastępstwie Bobra).

Dajże spokój, forum jest otwarte, w każdej chwili można doń wrócić i coś tam napisać. Ani nie panuje tu przymus pisania zwartych i precyzyjnych postów ani nikt (ani Nikt) nikogo nie wciąga w jakieś mroczne otchłanie (nawet jak się pokłóci). Ja tam myślę, że jednak do nas będziesz zaglądać.

ribka_pilka

Mati, ja przez ten chaos myśli to boję się głos zabrać. Myślisz, że tu wszyscy są poukładani, doprecyzowani? Nie. Ty przynajmniej masz odwagę.
Etapuj się, a potem zobaczymy. (ja też się etapuję i mało mnie tutaj) Mam nadzieję, choć może "głupia jestem, że ją mam".

rosegreta · Gość

Boję się cokolwiek napisać.

Oj, odkąd wpadłam na to, że to ode mnie zależy czy tutaj zaglądam i piszę, zupełnie mi jest wszystko obojętne.
Owszem doszłam do wniosku, że jestem jaka jestem, a moje myśli nie są niczym odkrywczym. Moje widzenie świata jest co prawda moim widzeniem, ale to już niesie z sobą pewnie ograniczenia...
Czasem się wkurzam przy słabszej dyspozycji psychicznej, ale wkurzam się i realnie i forowo zbyt łatwo. Nie jestem tu kosztem czegoś, bo jestem wolnej chwili. Lubię miec poczucie, ze nie jestem sama, a często zdarza mi sie byc samą (nie znaczy samotną) . Nie liczę śpiącego dziecka.
Tyle pożegnań co ja mam na koncie, to chyba nikt nie ma. Tongue out (1)

Indian Summer

Mati....odpocznij i... wróć...koniecznie....

flykiller · Gość

W moim interesie leżałoby, żebyś zmieniła zdanie, ale nie będę Cię nakłaniać. Może masz rację. Niektórzy w necie szukają czegoś więcej niż w realu, na przykład większej dawki autentyczności. A "tu" jest tak samo jak "tam", ta sama hipokryzja i gra pozorów. Prawdziwe życie jest gdzie indziej. Widzę, że szukasz, więc pewnie znajdziesz. Wybacz nieznośnie protekcjonalny ton, po prostu też widzę się tu w świetle, w jakim nie chcę się widzieć.

Pasztet

Spoczywaj w spokoju.

PS. Co mogłbym Ci powiedzieć przed (moim) snem.
PS2. I dzięki za biforkę. Właśnie wróciłem.

Seeni

Ale będę mogła zadzwonić?????????

uciekinier

[link widoczny dla zalogowanych]

Hower

Ja tam czekam na stypę

Kewa

Uciekinier, nie wpieprzaj się z łaski swojej!
Mati nie odeszła obrażona na użytkowników jak zrobiłeś to Ty. W życiu też tak odwołujesz wszystko co zostało powiedziane?! Wierzę, że Zośka jest ponad to i wierzę, że szczerze nas lubi, tylko ma inne plany, inne priorytety na obecną chwilę.

letnisztorm

Oj Kewa, nie bulwersuj się. Shame on you

Masz problem, nabałaganiłeś w życiu i nie ma za ciebie kto posprzątać? Zadzwoń. Czyściciel zrobi to tak, że nikt się nie zorientuje, iż miałeś jakieś problemy. Oczywiście, nie mówimy tu o sprzątaniu domu, odkurzaniu, myciu okien itp. Pan czyściciel specjalizuje się w innego rodzaju czyszczeniu